009. We zijn mensen ....

We zijn mensen ....

Ik ben op Facebook lid van verschillende groepen. Groepen waar leerkrachten hun zegje doen, maar ook groepen die vooral op ouders gericht zijn.

Die laatste groepen volg ik om meerdere redenen.

Ten eerste ben ik geïnteresseerd in wat ouders beweegt, waar ze tegenaan lopen en wat onze rol is. Ze zetten me soms op een spoor waar ik niet aan dacht.

Ten tweede omdat ik denk dat ik vanuit mijn lange ervaring en kennis kan bijdragen. Wellicht heb ik antwoorden op hun vragen. Het is leuk en dankbaar werk om mensen te helpen.

Zo volg ik ook een pagina voor hoogbegaafde kinderen waar ouders hun vragen kwijt kunnen. Ik weet daar ook wat van. 

Maar ondertussen vind ik er ook wat van.

Ik zal ter illustratie enkele recente citaten die ik tegenkwam op deze pagina delen:

* "Daar gaat iets goed fout door onbegrip en weinig kennis." (Conclusie getrokken naar aanleiding van een gebeurtenis met een juf. De schrijver kent de betreffende juf niet. De schrijver kent alleen de enkele situatie.)

* "Ik ben eigenlijk zo klaar met school."

*  “Vreselijk inderdaad, breek me de bek niet open!
Kotsmisselijk ben ik ondertussen van alle betweters!
Daarom zijn de meeste ook gaan lesgeven, zo van: ik zal jou eens even een lesje leren!” (Citaat: “De meeste zijn daarom gaan lesgeven.” Dan denk ik: Hoeveel? Is dit met cijfers aan te tonen? Met hoeveel leerkrachten heeft deze reageerder gesproken alvorens tot deze conclusie te komen?)

* "Klinkt als een voorlopend kind waarbij de juffrouw vindt dat ze "een leuke groep" heeft zonder hem." (Een aanname na een enkele casus.)

* “Scholen spelen altijd een tactisch spel.”

* “Scholen willen hun ego te redden.” 

Een buitenstaander die dit allemaal leest moet ondertussen denken dat scholen poelen van verderf zijn waar we vooral bezig zijn kinderen te treiteren, ons ego op te houden en we niet geïnteresseerd zijn in de problemen van kinderen en hun ouders. Ouders zijn vooral lastig en moeten zover mogelijk buiten de deur gehouden worden. We zijn vooral bezig met tactische spelletjes om dit te bewerkstelligen.

Ik ga maar eens een lans breken voor het onderwijs:

Er wordt vaak in algemene termen door ouders over “het onderwijs” of “de scholen” gesproken als er met hun kind(eren) iets niet goed is gegaan. Alle leerkrachten deugen dan niet. Dat is generaliserend en onterecht. Helaas blijven dit soort zinssneden “hangen”. Een rotervaring is vreselijk. Een rotervaring moet niet. Maar het is een rotervaring met een leerkracht, met een directie, met enkele mensen. Om daar conclusies voor het gehele onderwijs aan te verbinden is onredelijk generaliserend en onterecht.

Als er over scholen wordt gesproken is dat om een andere reden ook ergerlijk. Een school is voor mij een gebouw. Daar werken mensen. En mensen doen mensenwerk. 

Deze mensen zijn dag in dag uit bezig om tegen de Haagse verdrukking in het beste te doen voor alle (!) kinderen. Dat gaat soms met vallen en opstaan.

Hoogbegaafden “bestonden’ nog niet in de tijd dat ik en veel collega’s met mij, op de opleiding zaten. Het waren kinderen die erg slim waren en die er vanzelf wel kwamen. We hoefden er niet zoveel mee te doen. Het vraagt van ons een verandering van jewelste om daar op een andere manier mee om te gaan. En dat veranderen willen we best.

Let wel: ook ADHD’ers, ADD’ers, kinderen met TOS, kinderen met Autisme, dyscalculie, enz. …. Ze “bestonden” niet. Zelfs over kinderen met dyslexie hoorden we niets. Ik moet er niet aan denken dat ik met de geringe kennis van toen nu voor de groep zou staan.

Al deze kennis hebben we in de loop der jaren moeten vergaren aan de hand van nascholingen die vaak niet goed van kwaliteit waren. We leerden er echt niet met kinderen met bovengenoemde problemen omgaan. Maar we hebben allemaal ons beste beentje voorgezet. We willen namelijk zo graag.

De ramp die Passend Onderwijs heet heeft het allemaal nog eens verergerd. We moeten intussen specialist zijn op vele gebieden. Maar de faciliteiten en mogelijkheden ontbreken.

Wij zijn mensen (!) die het beste voor alle kinderen willen. 

We hebben geen enkele reden om “ons ego te redden”. 

We hebben geen enkele reden om uitgerekend u en uw kinderen te dwarsbomen. Waarom zouden we? We handelen omdat we soms (nog) niet beter weten en kunnen. We willen best wel …….

Ik doe daarmee niets af aan de frustraties waar ouders tegenaan lopen. Die zijn soms groot. De ervaringen zijn soms schrijnend. Dat lees ik heus wel. Maar er is een keerzijde.

Maar laten we eens proberen samen te werken en met elkaar het beste voor de kinderen te bewerkstelligen. Ga in gesprek … keer op keer. Probeer ons te begrijpen. Wij proberen u ook te begrijpen. Ook al lijkt het soms niet zo te zijn.

We kunnen niet zonder elkaar. We hebben elkaar nodig. De kinderen hebben ons nodig.

Bertus Meijer

Onderwijsenzo

Februari 2019