019. Keep smiling ..... always keep smiling

 

Keep smiling …… always keep smiling

Ik heb weer eens knuppel gevonden om in het hoenderhok te gooien.

Er gebeurt de laatste tijd veel in het onderwijs. Negatieve dingen en positieve zaken. Gelukkig maar, anders had ik al mijn blogs niet kunnen schrijven. Ik deel de positieve en negatieve dingen graag. Met een kritische blik. En dat laatste wordt soms een beetje eng gevonden.

Als de blog een kritische (want de positivo’s verwarren kritisch graag met negatief) insteek heeft probeer ik altijd met een positieve noot of een werkbaar alternatief te eindigen. 

Er zijn dan altijd mensen die roepen dat we de dingen niet kritisch mogen benaderen maar dat ik vooral moet benadrukken hoe geweldig dit werk is. Ik noem het roepen, want het gaat doorgaans gepaard met een overdaad aan hoofdletters, uitroeptekens, vraagtekens en verkleinwoordjes. Ook gaat het doorgaans gepaard met een grote humorloosheid. Het leven dient zwaar te zijn en serieus genomen te worden. We kijken er ook moeilijk bij.

We doen dit werk toch als roeping? Ons werk als uit de hand gelopen betaalde hobby? 

Dingen die ik dan geregeld lees:

·     “Ik doe het alleen maar voor mijn kindjes.”(Het zijn jouw kindjes niet. Het zijn je leerlingen. Voor een jaar. Daarna gaan ze naar een collega. Stel je niet zo aan. Zou een kok zo over zijn champignonnetjes of een stratenmaker ook zo over zijn klinkertjes praten?)

·     “Ik zou het voor niks doen.”(Onderwijs als betaald vrijwilligerswerk. Zo zal de overheid het graag zien. Ga vooral door met deze beeldvorming)

·     “Ik zie alleen maar positieve dingen.”(Wat saai lijkt me dat)

·     “Als ik ze half negen zie binnenkomen vergeet ik al mijn problemen.”(Daar kan dus geen psycholoog tegenop)

·     “Ik staak niet want dan zijn mijn kindjes de dupe.” (Wat een zelfoverschatting. De kinderen zijn de dupe als jij een dagje staakt om op de langere termijn betere omstandigheden voor hen en voor jezelf te bewerkstelligen. Stel je wederom niet zo aan.)

De vervelende dingen vergeten we dus bij toverslag als we die dankbare snuitjes van “onze kindjes” voor ons zien?

Allemaal lief en aardig, maar de schoorsteen van de kostwinner gaat er echt niet van roken. 

Het kan dat niet iedereen de noodzaak tot verandering of zelfs verbetering voelt. Alleen ben ik die mensen nog niet tegengekomen. En dus wordt er tegen beter weten in gesproken.

PABO

Erger is het als erbij wordt gezegd dat we alleen maar positieve zaken moeten benadrukken omdat er anders geen mens meer naar de PABO wil. Los van het feit dat ik hoop dat de reden waarom er voor de PABO wordt gekozen een andere is dan de al dan niet positieve berichten op de sociale media is er natuurlijk nog iets anders aan de hand.

Ik denk namelijk dat de berichten van de mensen uit het veld belangrijk zijn voor een reële en gezonde beeldvorming rondom het werk. Met zijn zon- en schaduwkanten. Want het is gewoon werk. Je bent echt geen geroepene. Met dergelijk aanstellerig gedrag komen we geen steek verder.

Men weet ondertussen wel dat we staken en andere acties voeren. Als we dan daarnaast alleen maar poezige berichtjes plaatsen over gelukkige momenten waarin kinderen om de klip-klap hilarische opmerkingen maken en kindjes die dankbaar naar je opkijken als je ze helpt gaat men zich afvragen waar onze onvrede vandaan komt.

Professionaliteit

Los van dit mis ik dus vooral een professionele houding. Het onderwijs wordt op deze manier vooral emotioneel benaderd. En de tegenstelling professioneel-emotioneel bijt elkaar. Ik heb dat in eerdere blogs aangegeven.

We willen graag serieus genomen worden als kundige en professionele beroepsgroep en zeggen tegelijkertijd dat het vooral leuk moet zijn.. Als we dan eindelijk, na jaren van uitholling, actievoeren gaan we met kleurige mutsjes op en sjaaltjes van de vakbond dansend kinderliedjes zingen met een aangepaste tekst. Want ook hier moeten we vooral “leuk” uitstralen.

Kom op! We hebben het hier over een gewoon beroep. Wij zijn de beoefenaars van dat beroep. Maak er niet iets magisch van. Met hart en ziel en 200% zetten we ons in en meer van dat soort gemeenplaatsen.  Maar het is werk. Niet minder en zeker niet meer. Werk waar je gewoon voor beloond dient te worden en waar de arbeidsvoorwaarden moeten kloppen. En dat mogen we eisen van de mensen aan de knoppen. 

Een verzoek

Nu kan het zo zijn dat je het echt alleen voor de “kindjes” doet. Ik kan me daar weinig bij voorstellen omdat het zo verschilt van mijn visie, maar ik geloof je.

Maar wil je dat alsjeblieft voor je houden tot de acties voorbij zijn of het een beetje in stilte belijden. Geniet gewoon in alle rust van je Florence Nightingale-inzet. Daar hebben de mensen die wel betere omstandigheden en salaris willen namelijk baat bij omdat de beroepsgroep zo een beetje professioneler overkomt. 

Realiseer je dan ondertussen dat er mensen zijn in de grotere steden die dit werk gewoon als kostwinner doen en die met geen mogelijkheid een hypotheek kunnen lospeuteren om een huis te kunnen kopen. Kom eens uit je cocon en verdiep je. Betaald vrijwilligerswerk zit niemand op te wachten in het onderwijs. En het leuke is dat je onderaan de streep er wellicht zelf ook beter van wordt. Win-win toch?

Want ...

Ik ben ervan overtuigd dat verandering alleen mogelijk en noodzakelijk is als er dingen zijn die schuren. Als alles alleen maar koek en ei is en gaat zoals we willen hebben we geen noodzaak om zaken te verbeteren. Eerst voor onszelf en in het verlengde daarvan voor de kinderen. We hebben onvrede nodig om verandering in gang te zetten. PO in Actie was anders nooit het succes geworden dat het nu is. De miljoenen voor werkdrukverlaging en salarisverhoging waren er nooit gekomen als enkele mensen niet met hun onvrede naar buiten waren getreden.

Iedere vooruitgang in de geschiedenis is volgens mij het gevolg van ontevredenheid met een bepaalde situatie. Iedere verandering komt voor uit een hang naar verbetering.

Ook de mensen van de positieve kerk willen wel deze verbetering maar klimmen in de gordijnen als de zaken kritisch benoemd worden en de dingen die ze verbeterd willen zien uitgelicht worden. Dat snap ik oprecht niet. Wil je dan wel echt dat de zaken beter worden? Of ervaar je de problemen echt niet zoals anderen dat doen? Dat laatste kan natuurlijk. Dan wil graag je toverformule weten en duizenden met je. Dan schrijf ik daar weer een blog over.

Bertus Meijer

Onderwijsenzo

Februari 2019