Trots op ons
Dag school.
Dag lokaal.
Dag kast met mooie boeken.
Dag vergeten drinkbekers.
Dag bord met doelen voor gisteren.
Dag leeg plein met rommelige zandbak.
Dag alles ....
Tot ziens.
Tot ziens.
Ineens was alles anders. Ineens moesten we roeien met nog kleinere riemen.
Afgelopen vrijdag ging de klas naar huis en ik voelde al iets. Ik nam afscheid met een “tot ziens” in plaats van het gebruikelijke “tot dinsdag”. Niet eens bewust. Sommigen hadden het door. Ik zag het. Ze zeiden het niet. Ik lachte het wat weg.
En laat in het weekend kregen we het bericht dat de scholen op maandag niet open zouden gaan. Steek in de maag, beetje paniek, even peinzen en aan de slag. Als je, zoals ik, niet van verrassende nieuwe dingen houdt een overrompelend bericht.
Veel WhatsApp verkeer later kwamen we maandag als team bij elkaar. Letterlijk op afstand van elkaar en een aantal collega’s via Skype. Dat was raar en vertrouwd. Dat was vreemd en goed. En in ons team wordt over van alles gediscussieerd. Soms te lang en te gedetailleerd ….. maar nu niet. Ineens waren we een eenheid. Samen hebben we die dag bergen verzet. Aan het eind van de dag waren we er allemaal twijfelend klaar voor. En dinsdagmorgen gingen onze digitale klassen al open. De kinderen stroomden al snel toe.
We hebben ervoor gekozen om veel herhalingstaken klaar te zetten (nieuwe dingen uitleggen doen we maar even niet). Maar niet teveel. Niet doceren, wel doseren. De kinderen zijn al bekend met digitale leeromgevingen en ik ga er, een beetje gedwongen door de omstandigheden, ook aan wennen. De kinderen hebben een lieve brief van ons gekregen en we hebben ze een hart onder de riem gestoken. We hebben ook een filmpje voor ze gemaakt waarin we zeggen dat we er gewoon zijn.
De ouders reageren hartverwarmend. Ze waarderen onze inzet en laten dat ook weten.
Gisteren (dinsdag) was ik voor het laatst op school. Ik had oppasdienst en heb met mijn 2 parallelcollega’s een script voor de afscheidsfilm (groep 8) in de grondverf gezet. Deels omdat we dat wilden en deels omdat het een vertrouwde, leuke klus is. Daar waren we aan toe. We zaten alle drie weer verspreid over het lokaal.
Naar huis gaan was even slikken. Wanneer kom ik weer terug? Hoe lang gaat dit duren? Wanneer zien we elkaar weer? Ik schreef thuis bovenstaand gedichtje. Een beetje verdrietig.
En toen gebeurde het ……….
Ik opende Facebook en Twitter en werd overweldigd door alle initiatieven, ideeën en positieve berichten van onderwijscollega’s. We hebben ineens laten zien zoveel draagkracht te hebben.
Daar waar we vaak mopperen op elkaar en drammerige meningen hebben zijn we nu ineens samen bezig het beste te zoeken en vinden. We wisselen tips uit en we helpen elkaar.
Ook is het fijn dat aanbieders en uitgeverijen de software open gooien en iedereen de kans geven aan de slag te gaan.
Het aantal initiatieven is overrompelend.
We moeten opletten dat we niet op de details gaan zitten. De grote lijn is duidelijk. Onderwijs is voor mij, als je alle ruis afpelt, niet meer dan een leerkracht en een groep kinderen. Die basis is eigenlijk onveranderd. Neem dat als startpunt.
We weten niet hoe lang het gaat duren.
We weten niet wat er gaat gebeuren.
We weten nog zo weinig.
We maken allemaal nieuwe dingen mee.
Maar we komen er wel uit …. samen.
Dat weet ik zeker.
Dat is mijn houvast.
Bertus Meijer
Onderwijsenzo
Maart 2020
