Wonderwijzer
Dag van de Leraar 2019
Ik doe al eeuwen hetzelfde werk en toch ben ik een aantal keren van beroep veranderd. Ik was ooit schoolmeester. Al snel werd ik onderwijzer en momenteel dien ik mezelf groepsleerkracht te noemen. Het zal allemaal wel. Ik noem mezelf trots schoolmeester of in een hippe bui onderwijzer. Aan mijn ouwe lijf geen woordtrucjes-polonaise. En zeker geen groepsleerkracht-gedoe.
Tijdens een zondagtaalspel van Wim Daniels kregen we de gelegenheid om beroepen te verbasteren tot een nieuw beroep met een nieuwe betekenis. Iemand vroeg mij of het woord Wonderwijzer geen mooie variant op het aloude Onderwijzer was.
Die middag heb ik het woord in mijn hoofd laten rusten als een zandkorrel in een pareloester. Er kwamen langzaam steeds meer laagjes omheen. Tot er een parel was. Ik besloot dat ik Wonderwijzer een mooi woord vind. Een blijver.
Ik vind lesgeven een wonderlijke aangelegenheid.
Soms laat ik kinderen aan een ander een woord omschrijven. Ze moeten dan doen alsof de ander het woord totaal niet kent.
Een paraplu is dan bijvoorbeeld een stoffen scherm bijeengehouden met gebogen metalen strips. Je houdt het boven je hoofd om de regen of de felle zon tegen te houden. Een leuk spel. Wie het woord per ongeluk zegt is af.
Onderwijs is dan: een volwassen mens die een groep kleine soortgenoten leert wat te doen om als volwassene een goed en zinvol leven te hebben en anderen te helpen ook een goed leven te hebben.
Veel meer is het niet. Maar veel minder ook niet. Het is al veel …..
En daar begint meteen het wonder.
In mijn vorige column schreef ik dat ik inmiddels al op ruim 1000 levens op enige manier impact heb gehad.
Ik weet, 50 jaar later, al mijn juffen en meesters nog: juf Pluym die snapte dat ik niet wilde kleien omdat ik klei op poep vond lijken, geduldige juf van Galen die mij als grootste cadeau lezen heeft gegeven, meester de Bruin die mijn grote voorbeeld was hoe ik later niet als leerkracht wilde worden, lieve meester Buis die geweldig kon vertellen en meester Zwart die laissez faire had geperfectioneerd. We hebben bij hem heerlijk een jaar mogen aanrotzooien. In een rommelig lokaal waar zelfs een kraai rond mocht vliegen. Dat kon allemaal nog in 1974.
Realiseer je dat je levenslange herinneringen achterlaat. Dat ze je lessen wellicht vergeten maar dat je het gevoel nooit vergeet.
Het gevoel van de vrijdagmiddagen als meester Buis vol vuur een geschiedenisverhaal vertelde en wij, 40 kinderen uit een even-buiten-Rotterdamse volkswijk ademloos luisterden tot de bel ging.
Het gevoel dat juf van Galen je indirect gaf als je helemaal alleen je eerste boekje kon lezen (Tup en Joep). En dat er duizenden boeken volgden. Dankzij haar …..
Maar ook het gevoel als meester de Bruin weer eens een stemmingswisseling had en van overdreven vrolijk en uitgelaten binnen enkele seconden in chagrijnig, afgebeten en nors veranderde. Het collectieve gevoel van onveiligheid omdat je niet snapte waarom dit gebeurde. Achteraf vermoed ik dat hij het als beginnend leerkracht allemaal niet zo aankon.
Dat allemaal is een wonder ……
Maar het is ook een wonder als je kennis kunt delen en kinderen kan leren die kennis te gebruiken. Als je merkt dat een kind ineens iets snapt en je lachend aankijkt. Soms zelfs bedankt.
Als een ouder op een ochtend bij je komt en zegt: “Ze is zo blij met die staartdelingen. Ze snapt het nu echt. Ik moest de hele avond sommetjes geven.”
Als een kind een kritische vraag stelt waaruit blijkt dat hetgeen je hebt verteld in vruchtbare aarde is gevallen en ze er verder op heeft gekauwd.
En andersom geldt ook. Ga er maar vanuit dat onze juffen en meesters ons ook nog “kennen”. Ik was enkele weken geleden op een soort van reünie in mijn geboorteplaats. Ik sprak een oude meester (niet van mijn klas maar de parallelklas) en wat hij allemaal op zijn 70+ leeftijd nog wist verbaasde me. Hij kende de namen, wist van hun verdere leven, kon anekdotes vertellen over oudercontacten en deelde dat weer vol vuur.
Pak maar eens een oude groepsfoto en herinner je maar eens. Het zal je verbazen.
Soms ben ik de naam vergeten maar weet ik precies hoe het kind was, de gesprekken met ouders, de vorderingen en meer …..
Laten we deze “Dag van de Leraar” vanavond allemaal proosten op elkaar en ons voornemen dat we, ondanks alle tegenwind, wonderen blijven maken …. Want meer is het niet. Maar zeker ook niet minder. Het is al veel ….
Bertus Meijer / Onderwijsenzo
5 Oktober 2019
Geen opmerkingen:
Een reactie posten