007. Kinderen waar niets mee is ....

Ik breek een lans voor de kinderen “waar niets mee is”.

Ik plaats geregeld allerlei foto’s en dergelijke op mijn pagina en verbaas me over de inmiddels voorspelbare reacties.

·     Als ik een foto van een klaslokaal plaats begint men al snel te klagen dat de prikkels te veel zijn voor sommige kinderen. (Citaat: “Als ik zo inricht ga ik stuiteren en heb ik ook 25 stuiterballen in de klas.”)

·     Als ik opper dat spelling ook op bij topotoetsen mee moet tellen wordt al snel geroepen dat dat niet wenselijk is omdat je dan de dyslectische kinderen benadeelt. (Citaat: “Lekker zeg als je dyslexie hebt. Zo heb je nooit een kans. Spelling dus nooit meetellen. Zo oneerlijk dit.”)

·     Als ik bepaalde werkvormen in het zonnetje zet is men het er niet mee eens want de meer begaafde slimmeriken komen niet aan hun trekken. (Citaat: “De slimme kinderen zijn dan zo klaar. Heb je wel nagedacht wat zij hiervan leren?”)

·     Als we kinderen juist wel uitdagen wordt er weer gezegd dat we de kinderen met faalangst dan overvragen en hun problemen vergroten. (Citaat: “Je zal maar faalangst hebben en zo benaderd worden. Slechte leerkracht die dit doet.”)

Wat is dat toch? 

Die neiging op hoge toon collega’s (!) de maat te nemen en vervolgens met de vinger wijzend naar anderen de hele organisatie willen organiseren rondom een kleine groep kinderen?

En hoeveel van die groepen zijn er inmiddels: prikkelgevoelig, hooggevoelig, hoogsensitief, ADHD, dyslectisch, meerbegaafden, faalangstigen enz.

Vergeten we de kinderen “waar niets mee is” niet af en toe? Het lijkt alsof die er een beetje bij inschieten.

Er zijn bijvoorbeeld kinderen die een lokaal waar veel te zien is juist prettig vinden. 

Ik weet dat ik vroeger heerlijk kon wegdromen bij de wandplaten en Bijbelse viltfiguren. Ik woonde in zo’n kasteel en vocht mee met de ridders. Ik liep met het volk door de woestijn onder leiding van Mozes. Sommige oud-leerlingen hebben het nog over de beelden, de schilderijen en andere zaken in mijn lokaal.

Als je echt denkt dat al (!) je leerlingen en jij gaan stuiteren van een prikkelrijke omgeving moet je je afvragen of het probleem bij alle kinderen of bij jezelf ligt. Wat is trouwens stuiteren en waarom is dat erg? Kun je wellicht je lokaal zo inrichten dat de stuiteraars en de “wandplaatkijkers” aan hun trekken komen.

Spelling niet mee laten tellen met toetsen in andere vakken is natuurlijk vreemd. Dat heb ik in een eerder blog al aangegeven. Het doel van spellingonderwijs is juist dat het op geautomatiseerd niveau wordt gehanteerd in alle taaluitingen. Of hoeven ze alleen maar goed te spellen in het werkboek spelling en met een dictee? En ja, ik houd rekening met alle kinderen, maar vraag ook aan de kinderen een zekere inspanning. Dat hoort toch tot onze kerntaak.

Zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan.

Ik pleit ervoor om ook aandacht te besteden aan de kinderen “waar niets mee is”. Zeker na de invoering van Passend Onderwijs dreigt deze groep ook in de verdrukking te raken. De anderen vragen blijkbaar zoveel aandacht van ons dat ze vergeten dreigen te worden. We gaan helemaal op in de kinderen “waar iets mee is”.

Kinderen “waar niets mee is” zijn kinderen die label-loos door het leven gaan, die de stof makkelijk oppikken en soms wat extra uitleg nodig hebben, die sociaal goed in de groep liggen en gedragsmatig geen uitschieters hebben. Soms moet je ze waarschuwen waarna ze weer in het gareel meedraaien. Ze hebben vaak II en III scores.

Bedenk eens welke leerlingen dat in jouw groep zijn. Het zijn er meer dan je denkt. 

Kijk vervolgens eens in je leerlingvolgsysteem. Je herkent deze leerlingen aan het feit dat er weinig aantekeningen over hen in dit systeem staan. Ze hobbelen al jaren probleemloos mee. Van die leerlingen waar van je soms zegt; “Van hem wil ik wel een klas vol hebben.” Hun onderwijs is al snel passend want het is al gauw goed.

Ik denk dat ik zelf vroeger zo’n leerling was. De lessen ben ik vergeten. Ik herinner me vooral de momenten waarop de leerkracht ook aandacht voor mij had. De momenten dat ik ook even in het zonnetje stond.

Zullen we eens proberen een keertje per week ook de leerling “waar niets mee is” in het zonnetje te zetten en extra aandacht te geven? Ze horen er ook bij.

Bertus Meijer / Onderwijsenzo

Januari 2019